اگر به جای آموختن، فقط روزهایتان را می گذرانید و هرساله فقط تولد می گیرید و سن تان را زیاد می کنید، بازنده محسوب می شوید.

 اگر فقط برای داشتن آسایش، اتومبیل و خانه عوض می کنید، بازنده هستید.

 اگر خوشحال بودن و شاد کردن دیگران‌ را نیاموخته اید. 

اگر نمی توانید خود و دیگران را ببخشید. 

اگر رقصیدن را نیاموخته اید یا جرات آن را ندارید. 

اگر بازی و تفریح در برنامه ی شما نیست. 

اگر شنا نمی کنید. 

اگرطولانی ترین مسافرت های شما، تا منزل خواهر و مادرتان است.

اگر هر روز و هرشب، سریال های بیشتری می بینید. 

اگر هنوز نمی توانید روزی ده صفحه کتاب بخوانید.

اگر نمی توانید روش زندگی تان را مثل همان هایی کنید که مدام از آنها مثال می زنید، بازنده محسوب می شوید.

اگر نمی توانید یک روز از وقت تان را برای دیدن دریاچه ای در ۵۰ کیلومتری شهرتان آزاد کنید.

یا غروب آفتاب را در دشت و کویر ۲۰ کیلو متری تان تماشا کنید.

اگر خانواده، مهمانان و همه باید حتی در روزهای تعطیل، تا دیروقت منتظر شما بمانند تا با شما شام میل کنند، شما بازنده واقعی هستید. 

اگر تاکنون آدم برفی نساخته اید. 

اگر تا کنون به سالن تئاتر نرفته اید.

 اگر گالری هنری یا مسابقه فوتبال یا والیبال را به صورت زنده ندیده اید.

 شما بازنده اید. 

اگر بعد از خواندن این متن می گویید:

 "ای بابا دلت خوشه"، شما زندگی را باخته اید.

 برای خودت احترام قائل شو. 

شما فقط یک بار زندگی می کنید.

 شادی و خوشبختی ذخیره کردنی نیستند

قابل بازیافت هم نیست